Over het plakje kaas op de tosti zijn, en hoe je bij jezelf blijft
Ze zijn er in bijna elk MKB-bedrijf: die managers in de tussenlaag.
Niet de directie, niet het uitvoerende team, maar de mensen precies daar tussenin.
De laag die alles met elkaar verbindt, die zorgt dat informatie doorstroomt, dat de sfeer goed blijft, dat het werk af komt.
Kortom: de laag die alles draaiend houdt.
En tegelijk… vaak het hardst slijt.
Het plakje kaas op de tosti
Als ik met managers werk, vergelijk ik hun positie vaak met een tosti.
Je hebt twee stevige plakken brood: de directie boven, en het team onder.
En jij? Jij bent het plakje kaas ertussen.
Kaas is zacht, flexibel, verbindt, precies wat jij doet.
Maar wanneer de druk toeneemt (en dat doet ‘ie vaak), dan ben jij degene die als eerste smelt.
Je vangt frustraties van het team op.
Je vertaalt besluiten van boven die je zelf soms ook niet begrijpt.
Je houdt de boel bij elkaar.
Je denkt mee, voelt mee, werkt mee.
En ergens onderweg raak je jezelf kwijt.
De onzichtbare spagaat.
De grootste uitdaging van de tussenlaag is niet de hoeveelheid werk
maar het constante balanceren tussen loyaliteiten.
Naar boven: Je moet het beleid uitvoeren, ook als je er niet volledig achter staat.
Naar beneden: Je wil je team beschermen, motiveren en eerlijk blijven.
Dat is de spagaat waarin veel managers vastlopen.
Niet omdat ze zwak zijn, maar juist omdat ze betrokken zijn.
Ze zorgen te goed.
Ze dempen te veel.
Ze houden de spanning liever klein dan zichtbaar.
Maar wat paarden mij al jaren leren: spanning hoeft niet weg.
Spanning is informatie.
Het laat zien dat er iets beweegt, iets gezien wil worden.
Wat er gebeurt als je blijft smelten.
Als je te lang het plakje kaas blijft dat alles verbindt, dan verlies je grip.
Je team voelt dat je twijfelt, de directie merkt dat je grip verliest
en jij eindigt uitgeput tussen twee vuren.
Vaak merk je het aan kleine signalen:
- Je bent moe, ook na het weekend.
- Je hebt geen zin meer in “weer dat overleg.”
- Je doet meer dan je zegt, en zegt minder dan je voelt.
- Af en toe zou je jezelf wel ziek willen melden.
Hoe blijf je bij jezelf?
Een paar praktische en bewezen tips, uit de praktijk, niet uit een boek:
-
Zet de spanning in het licht
In plaats van het glad te strijken (“komt wel goed”), benoem wat er schuurt.
Zeg eerlijk wat jij hoort van je team én wat jij zelf lastig vindt.
Kwetsbaarheid is geen zwakte, het schept vertrouwen.
-
Stop met pleasen, begin met leiden
Iedereen tevreden houden is een illusie.
Kies liever voor helderheid: wat is van jou, wat is van een ander?
Paarden volgen degene die helder is, niet degene die aardig doet.
-
Check regelmatig je energie
Ga niet pas opladen als je leeg bent.
Vraag jezelf aan het eind van de dag af: “Wat gaf me energie vandaag? Wat vrat energie?”
Zo houd je zicht op je eigen koers.
-
Maak het systeem zichtbaar
Als je merkt dat je steeds dezelfde problemen tegenkomt, kijk dan systemisch:
Wat probeert hier in balans te komen?
Wie of wat wordt niet gezien?
Een kleine verschuiving in bewustzijn kan al veel lucht geven.
-
Zoek je kudde
Je hoeft het niet alleen te doen.
Zoek collega’s of een coach die begrijpt hoe het is om tussen twee werelden in te staan.
Echte steun komt van mensen die het herkennen en weten wat hun hielp.
Tot slot
De tussenlaag is niet de zwakke plek van de organisatie —
het is juist de ruggengraat.
Maar alleen als die ruggengraat recht kan blijven staan.
Zonder continu te buigen, zonder steeds te smelten.
Dus als jij dat plakje kaas bent:
Zorg dat je niet wegsmelt tussen de lagen,
maar blijf stevig, smaakvol en zichtbaar.
Want zonder jou…
is er geen tosti.
Als je mijn virtuele leiderschapscoach Carina wil ontvangen, waaraan je al je leiderschapsvragen kan stellen stuur mij dan je mail adres en je voornaam, via de contactpagina, dan mail ik je de link.
